Groei als voorwaarde voor opleiding?

Eén van de opdrachten die ik kreeg als voorbereiding op mijn examen trance healing was het beschrijven van de ontwikkeling die ik de afgelopen twee jaar heb doorgemaakt in emotioneel, mentaal en spiritueel opzicht. Voor mij betekent dat ook mijn worsteling met wat wij in essentie als waarheid menen te moeten stellen. Ondanks dat ik nog steeds veel kanttekeningen zet bij hedendaagse overtuigingen en aannames merk ik toch duidelijk een verandering in mijn zienswijze. Benieuwd? Lees dan vooral ook de laatste pagina's. Veel leesplezier!

In eerste instantie was ik op zoek naar een Reikimaster die mij mijn master inwijding kon geven. Ik vond dat ik na al die jaren werken met Reiki daar aan toe was. Ik ben al twintig jaar in meer of mindere mate actief in het behandelen van mensen met deze prachtige helende energie. Ik heb dus bij Louis (De bron van het licht) mijn Reiki-master inwijding gekregen. Maar ik wilde meer. Inge en Louis deden mij het voorstel om de cursus 'trance-healing' te volgen en ik stemde graag toe. Dit had niet in de laatste plaats te maken met mijn overtuiging dat ik moest blijven ontwikkelen om steeds een beter resultaat in mijn behandeling neer te zetten. Mijn nieuwsgierigheid betrof niet alleen het zogenaamde abstracte gebied van het 'paranormale gebeuren' op basis van eigen ervaring, maar zeker ook de wetenschappelijke onderbouwing van wat kennis kan bieden om inzicht te krijgen in de ontwikkeling van de mens op basis van evidentie (toetsbare hypotheses).

Voorafgaand aan mijn opleiding bij 'De bron van het licht' heb ik mij, naast zaken als Tai Chi, Chi kung en meditatie, ook verdiept in de psychologie en de neuropsychologie. In de wetenschap wordt toch vaak anders gekeken naar wat wij 'intuïtie' noemen.

Als ik iets wil benaderen van wat je 'een verandering in beleving' zou kunnen noemen, is het wel de kijk die ik heb gekregen op de intellectuele ontwikkeling zoals die wetenschappelijk wordt benaderd en mijn visie die vooral verbazing uitdrukt over de status die wij daaraan menen te kunnen ontlenen. De kreet "wij zijn onze hersenen" wordt gebruikt door wetenschappers om aan te geven dat jouw eigenwaarde eigenlijk uitgedrukt kan worden in een cijfer: hoe hoog is jouw I.Q. 

Vast en zeker waren er in het verleden andere manieren om een status te bekrachtigen. Dit betrof dan meestal fysiek overwicht als individu of als gemeenschap. Anders gezegd: "het recht van de sterkste". En in veel gevallen speelt dat recht nog steeds, al is het nu wat geraffineerder onderbouwd. 

Door de tijd heen is er veel veranderd zoals het lijkt. We zijn 'geëvolueerd' zoals dat heet. Losgemaakt uit het primaire gedrag van vechten of vluchten voor je leven, in overgang naar het denken voordat je handelt. Ben je in staat beter na te denken, dan sta je logischer wijze hoger op de maatschappelijke ladder. Daarnaast is vechten of vluchten een verbale kwestie geworden. 'Goed gebekt' heeft een hoge status en creëert vaak veel aanhang en geeft een schijnbare zekerheid met een bijbehorend een gevoel van macht. (Populisme profiteert hier behoorlijk van met alle duurzame nadelen van dien). 

Erken de bron van jouw wetenschappelijke ontwikkeling opdat ook jouw bevindingen gedragen en bekrachtigd worden binnen de bestaande hiärchie, mits ze voortborduren op de gesettelde orde en vaak vermeende evidentie.

Geen dwaling mogelijk toch? Volgens de 'bewezen' evolutietheorie stammen wij af van de apen. Onze hersenen hebben een ontwikkeling doorgemaakt van dier naar mens. Uit alle aapsoorten overleefden slechts zij die zich het best konden aanpassen aan de veranderende omgevingsinvloeden en de daarbij behorende omstandigheden. Hier ontstond al het niet weerlegbare bewijs dat slimheid de status 'recht op leven' bekrachtigt. En dus niets minder dan logisch; deze 'slimme apen' werden uiteindelijk mensen, wat ons intellect weer bekrachtigt.

En ondertussen doen we ons uiterste best om dit te bewijzen, door te laten zien hoe slim een aap wel niet is; "hij pelt een banaan voordat ie 'm opeet!". Wij zijn verheven, dus intellectueel boven 'primair' gedrag uitgetild. Vergeet niet dat de andere aapsoorten door gebrek aan adaptie hun bestaansrecht verloren en dus gedoemd waren uit te sterven. Wat overbleef was de uiteindelijke mens; slim, recht oplopend, adaptief en ver verheven boven primair gedrag. Dit, te danken aan ons intellect. Natuurlijk, het is waar, heden ten dage worden nog steeds vele aapsoorten, die er eigenlijk al niet meer hadden moeten zijn volgens de evolutietheorie, bedreigd met uitsterven, vooral door toedoen van de meest slimme apensoort. En als deze bedreigde aapsoorten bedoeld waren ooit tot mens te evolueren dan zijn we dus systematisch bezig onszelf en onze toekomst uit te roeien. Best wel slim toch?

Als ik even bij mijn opdracht blijf (wat ik overigens best wel moeilijk vind): ik moet (emotionele) ervaringen en vermeende groei op spiritueel gebied weergeven in dit verslag. Dit gaat dan over de afgelopen twee jaar dat ik in opleiding ben als trancemedium. Ik merk dat mijn neiging in deze steeds weer uit gaat naar diepe gevoelens van verontwaardiging, soms zelfs woede, over de manier waarop wij waarde hechten aan iets dat wij moeten worden of waar we aan moeten voldoen om bestaansrecht te krijgen op basis van waardevol zijn.

De hele wereld lijkt alleen maar te draaien om ontwikkeling. En dat zal zeker niet verkeerd zijn, maar bij negen van de tien mensen die ik in mijn praktijk krijg, draait het altijd weer om uitputting; ze kunnen het tempo niet meer bijbenen. Dat dit noodgedwongen afhaken een groot effect heeft op het gevoel van eigenwaarde, geeft de druk al aan waaronder de meeste mensen leven, of beter gezegd: proberen te overleven. Dit alles heeft ook een groot effect op mijn zienswijze van wat ik als mijn belangrijkste taak als trancehealer (Reiki - therapeut) ervaar. De eigenwaarde van een ieder eerst terug te koppelen naar 'zijn' en los te koppelen van 'ik moet eerst iets worden om mijzelf waardevol te vinden'. Ik kan niet kiezen uit de items die ik als richtlijn moet gebruiken volgens de opdracht. Eigenwaarde, liefde (of gebrek hieraan), falen, woede, machteloos voelen, buiten je kracht staan, schaamte, zelfhaat, ze zijn allemaal onderdeel van wat je ervaart als je in deze wereld niet mee kan komen.

Heeft dit betrekking op mijzelf? Ja natuurlijk! Misschien niet specifiek op de laatste twee jaren, maar eerder op het totale verloop van mijn leven. Ook ik heb lange periodes van mijn leven moeten presteren onder hoge druk door de 'verantwoordelijkheden' die ik op mij nam of mij aan liet praten waarvan ik mij nu vaak afvraag wat mij destijds bezielde (of waarom ik onmachtig leek om nee te zeggen). Natuurlijk was er in elke beslissing die ik nam een onderliggende motivatie, maar dat zeg ik nu vanuit een begrijpen. In veel gevallen was de onderliggende motivatie onbewust, maar bepaalde het wel mijn levensloop. Ik was mij niet bewust van wat mij dreef, van mijn streberigheid naar perfectie, in alles de beste te willen zijn. Al mijn talenten moesten tot het uiterste ontwikkeld worden. Daarnaast deed ik mijn uiterste best door iedereen aardig gevonden te worden.

Geen rust dus, altijd bezig met mezelf bewijzen. Waarom? Omdat ik hoopte dat de wereld mij zou zien als een succesvol persoon en mij als zodanig zou gaan waarderen. Haha, moet er echt om lachen nu. Deze wereld gaat je geen bevestiging geven, tenzij ze op jouw behaalde succes mee kunnen liften, of je achterlangs onderuit kunnen schoppen uit jaloezie. Mijn gebrek aan eigenwaarde was mijn grootste valkuil en gaf mensen al heel vroeg macht over mijn gemoedstoestand, door mij het gevoel te geven dat ik niet voldeed.

Mijn vaak aangeprate schuldgevoelens maakte dat ik nog beter mijn best ging doen, en ondanks dat ik wel merkte dat mensen hier handig gebruik van maakten (niet in de laatste plaats werkgevers), kreeg ik niet bepaald het idee dat ze mij accepteerden voor wie ik was. Mijn grootste boosheid ging uit naar een wereld waarbinnen ik maar geen bestaansrecht scheen te kunnen krijgen op basis van gewoon zijn. Ik hoorde nooit echt ergens bij, thuis niet, op mijn werk niet, de sportvereniging, ik was altijd het buitenbeentje. Ik werd vaak gedoogd, zoals dat voelde, maar dat was dan meer omdat ik mijn fysieke overwicht liet gelden om mijn kwetsbaarheid een beetje bescherming te bieden. Ik hield van mensen, diep van binnen, maar had thuis ervaren dat dat veel ellende op kan leveren en zag liefdevol zijn als een kwetsbaarheid die pijn uitlokte. 

In de jaren van dit leven en zeker de laatste twee jaar heb ik steeds frequenter gemerkt dat er geen betere bescherming bestaat dan liefdevol zijn. Tijdens mijn opleidingsperiode werd ik mij langzaam bewust van het feit dat ik vastliep op mijn onvermogen van mijzelf te houden en mezelf te vergeven. (Ik weet nog hoe sceptisch ik hier destijds tegen aan keek; van mijzelf houden was een totaal onbekend gevoel). Door steeds meer vanuit liefde te leven, kwamen er werkelijk grote veranderingen tot stand in mijn leven. Schaamte, schuldgevoel en machteloosheid waren allemaal gevoelens die het gevolg waren van dat ik niet uit de bestaande patronen van mijn leven los kon komen. Acceptatie van dit onvermogen, valse trots opzij zetten, droegen ertoe bij dat ik hulp durfde te vragen. Eindelijk begon ik in te zien dat ik niet een beter mens hoefde te worden, maar mijn 'menszijn' moest leren te accepteren. (Niet alles goed hoef te doen en fouten mag maken). Een aparte bewustwording als je uit een katholieke strafcultuur komt bekrachtigd door het ouderlijke huis.

Ook wat het contact met de andere zijde betreft, voelde ik mij steeds minder onderhevig aan wat zich vanuit daar aan mij openbaarde. Ik werd mij bewust van dat ik bewust een eigen keuze had, en dat dat geen waardeoordeel heeft. Werken met energie, mede vanuit de andere kant, is prachtig, maar nog fijner is het dat je de knop om kunt zetten. Het is een baan, net als bakker met werktijden en vrije tijd. Een rol die je zo goedmogelijk vervult naast vele andere rollen die niet minder belangrijk zijn.

Nog steeds merk ik tijdens mijn consulten dat ik de neiging vertoon om ze te lang te laten duren vanuit het gevoel dat het misschien niet goed genoeg is. Maar dat gevoel verdwijnt langzaam, en mijn vertrouwen groeit ten aanzien van wat er voor de cliënt gebeurt.

Natuurlijk was de ontwikkeling binnen mijn privéleven een belangrijke bijdrage om verder tot bewustwording te komen. De keuzes die ik maakte en de consequenties en reacties van de buitenwereld hierop, brachten mij heel dicht bij mezelf. Mijn waarheid, hoe afwijkend ook van wat de maatschappij als aanvaardbaar ziet, heeft mij laten zien dat er een keuze bestaat in conformeren aan de bestaande, steeds veranderende waardeoordelen of te kiezen wat voor jou van binnen goed voelt. Veel van die keuzes zou ik nu niet meer maken nu ik kan zeggen dat ik ze doorleefd heb, mezelf toestond te doorleven binnen een maatschappij waar een ieder een mening heeft over alles en nog wat zonder ook maar één ervaring in de betreffende richting te hebben. Deze vooringenomenheid en vooroordelen vhebben natuurlijk alles te maken met angst. Mensen gebruiken fundamentele zekerheden, dogma's en vastgeroeste overtuiging als tralies voor hun eigen gevangenis en als oordeel over hen die zogenaamd 'maar raak doen'. Niet doorhebbend dat ze door deze waardeoordelen alleen zichzelf maar verder opsluiten binnen de eigen frustratie. Mensen leven in veel gevallen buiten hun gevoel volledig in controle, doodsbang die controle los te laten, totaal niet bewust dat juist die controle ze belet volledig in contact te komen met zichzelf, ver weg van de dromen die ze ooit hadden en wie ze werkelijk hadden willen zijn. Het in stand houden van de 'comfortzone' geldt vaak als prioriteit en alles wat dat bedreigt wordt uitgebannen of buiten gehouden. Het is moeilijk onderscheid te maken of je in een situatie vast blijft zitten vanuit een gevoel van verantwoordelijkheid of onderliggende angst die maakt dat je niet anders durft te kiezen.

Eén ding is duidelijk; angst leidt tot projectie en de daar uit voortkomende verwrongen waardeoordelen.

Eigenwaarde zou eigenlijk voor een ieder hetzelfde moeten betekenen als volwaardig zijn, gezien vanuit het bestaansrecht dat ieder mens heeft. Dit bewijst zichzelf, omdat het inmiddels wel duidelijk is dat we anders niet aanwezig zouden zijn in deze bestaansvorm. Vanuit een gevoel van volwaardig zijn onder alle omstandigheden is het een stuk prettiger de rollen op je te nemen die je hopelijk vrijwillig in dit leven gekozen hebt, en de daarbij behorende verantwoordelijkheden. Waarom lijkt het leven dan toch vaak zo ondraaglijk zwaar in het licht van deze context. Mijns inzien komt dit mede doordat wij onze eigenwaarde niet koppelen aan gewoon mens zijn, maar aan de rollen die we spelen. Het serieus nemen van het rollenspel hier op aarde is een goed iets. Wanneer we ons echter te veel gaan inleven, gaan we geloven dat ons waardevol zijn afhangt van de rol die we spelen. Vanaf dat moment krijgt de wereld vat op ons. Jouw eigenwaarde is vanaf dat moment afhankelijk van waardering, erkenning en de goed- of afkeurende aandacht die het krijgt. Logisch zou je zeggen, dit is door de tijd heen nooit anders geweest en heeft ertoe bijgedragen dat we ontwikkeld zijn en vooruitstrevend. Iedereen draagt een steentje bij en zo komen we samen een stuk verder.

Je volledig identificeren met de rollen die je op je neemt, maakt je min of meer afhankelijk van het oordeel van anderen en geeft anderen dus macht over jouw gemoedstoestand.

Jouw gedrag, prestatie, ja, zelfs jouw mening staat voortdurend onder druk van wat een ander of anderen daar van vinden. Ja waardevol zijn wordt dus steeds meer een kwestie van wegen op basis van meningen en opvattingen van anderen. Het gevolg is dat de uitwisseling van energie een kwestie is geworden van recht hebben op basis van prestatie. We groeien op in deze overtuiging, omdat we vaak al jong geconfronteerd worden met de druk waaronder ouders gebukt gaan in de maatschappij. Mee mogen (moeten) doen, erbij horen, carrière maken, je vooral niet laten passeren, geldingsdrang zijn vaak elementen die in het gezinsleven een groot effect hebben op de verhoudingen onderling en de daarbij behorende druk die ouders weer op hun kinderen leggen. Je zou kunnen zeggen dat ons gevoel voor eigenwaarde al heel vroeg bepaald wordt door de conditionering van deze maatschappij. Anders gezegd prestatiedruk .

De druk wordt in deze tijd nog eens extra vergroot doordat we menen de lat hoog te moeten leggen op basis van intellect. Hoog opgeleid, het verkrijgen van een bijpassende waardige job en inkomen bevestigen een status van succes, van geslaagd zijn in dit leven. En als zodanig zijn de waardebepalingen op basis van succes de maatstaf geworden voor eigenwaarde. Wat automatisch teweeg brengt dat we meten op basis van meerwaarde en minderwaarde. We maken het nog erger doordat een aantal lieden nu al zover gaan dat ze beweren dat we onze hersenen zijn, en intellect een zodanige status toekennen dat we graag een beetje neerkijken op de 'minder bedeelden'.

Nog even terug naar de apen; zij leven als primaten in een sociale gemeenschap met een zekere rangorde die natuurlijk noodzakelijk is voor een harmonieus samenzijn. Apen vlooien elkaar, schreeuwen om het hardst als ze hun zin niet krijgen, duwen elkaar ondersteboven als ze honger hebben en de voedertijd nadert, jatten letterlijk elkaars eten en worden vaak pas weer rustig als ze voldaan zijn of te moe zijn om nog ruzie te maken. Met alle respect, maar met al ons intellect waar we ons in deze tijd op beroepen, ja, zelfs volledig mee identificeren, zie ik in onze gedragspatronen in vergelijking met deze primaten behoorlijk wat overeenkomsten.

Wat maakt toch dat wij ons zo verheven voelen vanuit ons denken en maar niet los schijnen te kunnen komen uit dit primaire gedrag wat we zo graag camoufleren met een laagje fatsoen als anderen ons waarnemen, maar achter de rug van mensen waarop we projecteren ons volledig uitleven op basis van roddel, kwaadsprekerij, pesterij en jaloers gedrag en afzetten tegen, waar zelfs een aap nog rode wangen van zou krijgen als deze ons waar zou kunnen nemen.

We socialiseren vaak liever om ons samen sterk te voelen, zodat we ons af kunnen zetten tegen wat of wie wij als minderwaardig ervaren, dan dat we bereid zijn om onze krachten te bundelen om samen te bouwen aan een samenleving waarin ieder individu weer gezien wordt als een volwaardig aspect van deze schepping. Het volledig opgaan in de rollen die we spelen, maakt dat het bijbehorende gevoel van eigenwaarde de volledige perceptie bepaalt van wat wij menen als waarheid te moeten aannemen, en als rechtvaardig zien.

De noodzaak van primair gedrag
Het aanhalen van de vergelijken met werkelijke primaten gebruik ik om mezelf de vraag te stellen: "wat maakt ons mensen dan anders, beter?". Je zou kunnen zeggen dat het hier het vermogens betreft om na te denken over alles waar we onze aandacht op richten. Nadenken, associaties zien, plannen maken en het uitvoeren daarvan, corrigeren en bijsturen van gedrag om doelstellingen te verwezenlijken zijn typisch mogelijkheden die ons mensen boven het dierenrijk verheffen. Een beetje lachwekkend als je kijkt welke mogelijkheden de natuur ons voorhoudt, mogelijkheden die voor ons nog ver buiten bereik lijken. 

Maar het blijft een vreemd fenomeen dat wij door de tijd heen onze hersenen zo ontwikkeld hebben, en toch nog zo weinig over dit verfijnde instrument weten. Ik beweer dit, omdat we weliswaar de apparatuur ontwikkeld hebben om onze hersenen in kaart te brengen en zelfs aandoeningen in dit gebied kunnen traceren, maar geen idee hebben hoe we diezelfde hersenen moeten repareren als ze niet meer naar behoren functioneren. Een beetje automonteur is in staat om ieder defect in de motor niet alleen op te sporen, maar dit euvel ook te verhelpen. Wij noemen deze vorm van specialisme meesterschap, en zo is er op verschillende vlakken meesterschap te bereiken. Maar blijkbaar zijn we heel moeilijk in staat onszelf te zien en te achterhalen wat ons optimaal laat functioneren en waar het mis gaat. We registreren wel als er iets mis gaat, maar hebben geen idee waar het door ontstaan is. Ook de oorzakelijkheid voor deze aandoeningen of beschadigingen zoeken we in de omstandigheden of in genetische aanleg. Klaar ben je, genetische belasting bepaalt jouw lot, of je bent het slachtoffer van omstandigheden.

Een van de belangrijkste constateringen die ik in de afgelopen jaren heb gedaan, is dat het intellect 'neutraal' is. Ik bedoel daarmee dat het gekoppeld is aan jouw unieke persoonlijkheid.

Dat wil zeggen dat het denken en de vermogens omtrent het denkniveau zoals wij dit zo graag uitdrukken volledig in dienst staan van jouw gerichtheid. Jouw hersenen zijn een prachtig verfijnd instrument dat jou dient in alles waar je het voor aanwendt. Sterker nog: dit apparaat waar menigeen zo onwijs trots op is, voorziet ons op onbewust niveau van de mogelijkheid om te leven. En dat is best wel eng. Want als de Medulla Oblongata, als onderdeel van de hersenstam, de vitale levensfuncties aanstuurt (hartslag en ademhaling), wil dat misschien zeggen dat iets dat ik niet bewust kan aansturen of waar ik zelf geen bewuste controle over heb, mijn leven hier op aarde in stand houdt of opheft. Zelfs als ik dit zelf bepaal (vrije wil), maar niet weet hoe, is dat angstaanjagend toch? Laten we eerlijk zijn: als jij jouw hersenen bent, moet je toch op zijn minst in staat zijn de meest basale functies zelf te regelen? Een reden temeer lijkt mij om eens op onderzoek te gaan naar antwoorden die buiten de wetenschappelijke lat van dit moment liggen. Crue gezegd: een CVA, dat gezwel, dat hartinfarct krijg je prachtig wetenschappelijk bevestigd als je het redt tot in het ziekenhuis. Maar wat in jouw functioneren heeft tot dit probleem geleid? Welk onvermogen, welk trauma, niet geheeld maar verdrongen, welke angst(en), welke gerichtheid op basis van menen te moeten compenseren op welk waardeoordeel dan ook? Anders dan opgelegd door een maatschappij die continue bezig is deze waardeoordelen aan te passen op basis van wat nu even passend lijkt of, erger nog, op korte termijn het meeste oplevert. Deze maatschappij voedt zich met jouw onzekerheid (verzekeringen), jouw onwetendheid (alsof de wetenschap niet vol zit met aannames). Met alle respect, maar hoe kunnen er stromingen en discussies ontstaan binnen wetenschap als ze uitgaan van bewezen items? Precies: het is vermeend bewijs, maar even zo makkelijk verwijzen ze mediumschap en paranormale vermogens het liefst naar het land der fabelen. "Zweverigheid", zogenoemd. Maar is het dan niet typisch dat ik zoveel mensen in mijn praktijk krijg die volledig vastlopen op deze aardse realiteit, die ik dan juist terug moet brengen naar de aarde, naar haar (keuze)mogelijkheden en de voeding die deze aarde ons geeft tijdens het verwerkelijken van onze doelstellingen, mits deze reëel zijn. En ja, precies dáár zit vaak de kern van het probleem. 

Keuzemogelijkheden is een nieuwe vorm van geconfronteerd worden met angst. "Kan ik werkelijk kiezen dan?" Maar de wetenschappelijke overtuiging wat betreft erfelijkheid en omstandigheden hielpen een ieder tot dusver om verantwoordelijkheid buiten te houden. 

Waarom hebben we toch zoveel moeite met verantwoordelijkheden? Ik hoor u zeggen: "dat valt bij mij wel mee", maar waarom projecteren we dan zo graag op anderen? Waarom vergroten we het onvermogen van anderen zo neerbuigend uit als zijnde vervelend en irritant, ja, zelfs 'verhardend'. Ons hele leven worden we geconfronteerd met onvermogen, luiers, kruipen, brabbelen, allemaal geaccepteerd vanuit de logische cyclussen van groei die we door maken, niet beseffend dat deze acceptatie voortkomt uit het nu en onze liefde die daar uit voort komt. "Ach kijk, ze probeert al stapjes te zetten, wat lief", "heb je nu weer gespuugd? Gelukkig hebben we slabbetjes". Waar gaat het mis?

Het gaat mis op het moment dat we onze leerprocessen in dienst gaan zetten en koppelen aan eigenwaarde, in veel gevallen opgelegd door een maatschappij die zijn eigenwaarde ook ontleend aan prestatie en de daar bij behorende waardeoordelen vaak om ervan te kunnen profiteren.

Natuurlijk mag presteren op één lijn gezet worden met trots zijn op, maar om zijn/haar waarde te kennen, moet je toch op zijn minst weten waar iemand vandaan komt (vertrekpunt) en wat hij/zij als doelstelling heeft gesteld om te verwezenlijken.

Wat ik hiermee wil aanduiden is dat als iemand zich losmaakt uit een wereld van verslaving (uitgaand van de enorme trekkracht naar herhaling), is dat dan een mindere waarde ten opzichte van iemand die alles opzij zet qua comfort om mee te kunnen doen aan de olympische spelen, of iemand die zijn doctoraal haalt op basis van een studiekeus die in de lijn van de interesse ligt, vaak voortkomende uit een ouderlijke voorbeeldfunctie en de bijbehorende huiselijkheid die de (luxe) garantie biedt om door te leren in plaats van te overleven? 

Het waardeoordeel zou in alle gevallen geplaatst moeten worden op het nemen van de eigen verantwoordelijkheid in het bepalen van het eigen lot, en zeker niet op het intellectuele deel. Want intellect dient jouw gerichtheid, dus ook de redenen die bekrachtigen dat je een bepaald doel niet hoeft te behalen, toch?

Vanuit gelijkwaardig zijn gezien, is er een belangrijk doel wat een ieder te verwezenlijken heeft. 

Primair heeft dit te maken met het bevredigen van jouw behoefte. Dat klinkt een beetje freudiaans en eigenlijk is het dat ook wel. Drijfveren die je in aanvaardbare banen moet leiden. Maar hoe wil je het anders dan?

Even heel eerlijk; wat maakt dat jij jouw eigen behoeftes niet vervult? In de psychologie is dit bekend als de term 'deprivatie-activatie'. Anders gezegd: een ervaren tekort lijdt tot actie om dit tekort te compenseren. Honger, dorst, kou, leiden allemaal tot het proberen deze behoeftes of noden te compenseren, toch? 

Dat geeft een drive, een stimulans om zo snel mogelijk uit de noodlijdende situatie te komen. Het grootste deel van de maatschappij leeft binnen de marges van wat op dit moment als wettelijk aanvaardbaar geldt (let wel: dit verandert met het verstrijken van tijd en per cultuur en niet zelden met hoe het op dit moment goed uitkomt), maar toch kunnen we het niet laten. Mensen, ja, hele bevolkingsgroepen aan de schandpaal nagelen zonder enige notie van eigen bewustwording waarom we met een bepaald gedrag of gedragingen niet om kunnen of waarom we die ander oordelen. 

In het huidige nu spelen de primaire behoeften voor velen van ons niet meer in noodlijdende zin, gelukkig. En toch weten de overgebleven behoeftes ons elke keer in een situatie te plaatsen dat we noodlijdend worden. Wat maakt dat je, ondanks het vervullen van deze primaire behoeftes, zoals honger, dorst, comfort, ja, zelfs carrière, toch zo vast kunt lopen? 'Burn-outs' is de nieuwe term, die ons parten speelt, en let wel: evenzoveel instanties die zichzelf weer het bestaansrecht geven door jou het idee te geven dat ze jou kunnen genezen in plaats van jou terug te brengen naar jouw zelfhelende vermogen. Uit elke nood komt wel een deugd voort waar de maatschappij dan weer handig commercieel op inspringt door jou het idee te geven dat de buitenwereld voorziet in het helen van jouw noden. Prachtig, maar wat het creëert is afhankelijkheid van wat buiten jou ligt, en daarmee geef je de macht uithanden in plaats van zelf jouw leven te creëren op basis van jouw unieke behoefte en eigenheid. Buiten jouw kracht staan heeft dan ook automatisch het gevolg dat je anderen macht geeft om voor jou te bepalen wat goed is en slecht, en daarmee bepalen ze jouw gemoedstoestand.

Wat speelt hier?
Gerichtheid helpt je te focussen op een bepaald doel, een ambitie, ja, zelfs om je te weren tegen iets dat jou persoonlijk raakt, je sterk te maken om je in te zetten voor wat jij als (on)rechtvaardig betitelt. Wij noemen dit in deze tijd 'bewustwording'. Maar bewustwording houdt in deze tijd voor velen ook slechts in dat ze zich zorgen maken over de zogenoemde wanprestaties van anderen. Dit maakt het niet veel beter dan de religieuze overtuigingen van de afgelopen eeuwen, waarin alles en iedereen bekeerd moest worden tot die ene waarheid. Dit heeft geleid tot de ondergang van vele natuurvolkeren en andersdenkenden.

Kruistochten en inquisitie werden door velen als rechtvaardig beschouwd in die tijd, overtuigingen dat jouw waarheid door de strot van anderen geduwd moet worden uit angst voor de bedreiging die uit gaat van andere waarheden, zorgwekkend toch? Zeker als je bedenkt dat voor velen bewustwording in deze tijd gezien wordt als kruistochten te beginnen tegen de 'onwetende menigte'. Statements gezien als wijze woorden, je wordt er letterlijk mee doodgegooid. We schieten door in regelgeving met een toenemende overvloed aan controleurs die het eigen bestaansrecht garanderen door elke gemaakte vergissing te beboeten, omdat waarschuwen geen geld opbrengt en dus het eigen bestaansrecht niet garandeert. Fout parkeren kan niet meer verontschuldigd worden. Handhaving is het motto. In elke vergissing die we maken, worden we op één lijn gezet met moedwillig handelen tegen de wet, alsof we een criminele samenleving zijn die de bewijslast krijgt anders te beweren. Het is een paradox om te zien dat de taboes langzaam verdwijnen, de keuzemogelijkheden toenemen vanuit de luxe en vrijheid die we hebben en we tegelijkertijd steeds dieper in een regelgevende maatschappij verzinken die ons bewustwording wat betreft eten, drinken, veiligheid en energieverbruik oplegt in een collectieve zin, alsof de mening van het individu er niet meer toe doet. 

In vroegere tijden waren er al mensen die vonden dat het jagen op dieren niet meer gepast leek. Ze stopten met jagen, maar heden ten dage is de jacht voor velen nog een passie. Voor velen van ons is er de realisatie dat oorlog tot niets dan destructie lijdt, of de prijs van gewin niet opweegt tegen de kosten wat betreft leed, verlies van geliefden en vernietiging van goed. Even zo vrolijk gaan wij door statements te maken tegen andere overtuigingen vanuit volle agressie, niet bewust dat die agressie misschien op kleine schaal in collectieve zin bijdraagt aan deze oorlogen, ervan uitgaand dat alles en iedereen energetisch verbonden is binnen dit universum. Mensen stoppen met het eten van vlees als ze vinden dat ze die keuze voor zichzelf moeten maken. Maar het moment van die keuze maakt vaak tegelijkertijd dat ze een ieder oordelen die nog gewoon een stukje vlees eet. In plaats daarvan eten ze plantaardig voedsel alsof planten geen recht op leven hebben, of niet ervaren worden als iets dat kan lijden. Dat stukje bewustwording moet dan zeker nog ontwikkelen, wee degene die dan nog sla durft te eten.

In de dierenwereld hier op aarde zijn de dingen naar hun aard. Misschien een wat vreemde stelling, maar ik zie een leeuw, tijger of welke carnivoor dan ook nog niet echt in overweging nemen om vegetariër te worden. Zelfs veel planten eten insecten. Het sterven van het een dient het overleven van de ander, als zijnde een natuurwet hier op aarde. Wij vormen ons daar geen oordeel over, want dat is de natuur. Maar wat zijn wij dan? Opgeheven uit deze status en ver verwijderd van natuurlijk gedrag? Waarom maken wij dan nog steeds ruzie ondanks het hebben van overvloed? Waarom bevechten wij elkaar vanuit onvervulde behoeften die leiden tot jaloezie? Waarom zien wij anderen als bezit en belemmeren we daarmee onze eigen vrijheid? Waar ligt ons verheven zijn boven primair gedrag dan? 

De 'natuurlijke cyclus' zoals wij die zien 
Wij houden oude mensen zo lang mogelijk vast in hun aardse leven dat in veel gevallen al lang blijk geeft van een materiële schade, dusdanig dat het de levenskwaliteit niet meer dient. En in plaats van deze mensen te begeleiden in een proces van loslaten zodat ze vredig terug kunnen keren naar de bron, is onze maatschappij er volledig op gericht deze mensen ervan te overtuigen dat ze nog zelf moeten proberen te lopen, vooral vast houden aan deze aarde, zelfs als de geest hier totaal niet meer in mee wil. 

We gaan dementie te lijf alsof deze mensen een ziekte hebben, terwijl ze het leven op aarde en de daarbij emotionele verankering van herinneringen losgeweekt krijgen vanuit een liefdevolle bron die overgang zonder trauma wil bewerkstelligen. We betitelen alles als ziekte vanuit onze eigen egocentrie en emotionele gehechtheid, zonder enig zicht te hebben welke oorzakelijkheid daaronder verborgen ligt.

We zien geboorte als feest en sterven als lijden, maar of jouw geboorte een feest zal zijn, hangt volledig af van de doelstelling, het levensplan dat je opgesteld hebt voor je geboren werd. Sterven betekent niet veel meer dan dat je gaat evalueren wat je ervan verwezenlijkt hebt. Dat wat werkelijk verwezenlijkt en geïntegreerd is in jouw persoonlijkheid neem je mee naar het hierna(voor)maals, zodat je een nieuw plan kunt opstellen voor een wedergeboorte. Je verwerft meesterschap door wat je je eigen gemaakt hebt, daar denk je niet meer over na. En jouw hersenen blijven toch gewoon hier als je overgaat? Jouw meesterschap neem je mee, gelukkig, zodat je de volgende keer niet iets gaat leren wat je jezelf al eigen gemaakt hebt. We noemen dat evolutie, voortborduren op behaald meesterschap. Helaas weigeren velen van ons te accepteren dat we er vroeg of laat gewoon weer deel van uitmaken door telkens weer te reïncarneren. Maar juist dit gegeven zou zoveel vragen beantwoorden en veel puzzelstukjes op zijn plaats laten vallen. Deze aarde biedt alles wat nodig is om uiteindelijk een vorm van gelukkig zijn te creëren. Maar om dit te bewerkstelligen moet je op zeker moment gaan inzien dat je dat geluk zelf blokkeert. Hoe? Doordat je blijft volharden in het gevoel, en de bijbehorende overtuiging, dat hier op aarde alles afhankelijk is van toeval. 

En het is waar: vanaf het moment dat je werkelijk gaat liefhebben voelt dat alsof je steeds kwetsbaarder wordt. Maar als ik iets geleerd heb in de laatste twee jaar, dan is het wel dat het vermogen om lief te hebben, begint bij jezelf lief te hebben. Van daaruit ga je ervaren dat de liefde vanuit de bron voor jou onvoorwaardelijk is. Dat kent geen begin noch een eind, die liefde zal er altijd zijn en was er altijd al. Die verandering begint vanaf het moment dat je jezelf die liefde gaat gunnen. Niet jouw prestatie geeft jou recht op deze onvoorwaardelijke liefde, maar jouw zijn. Ik vocht in de oorlog en was geliefd, ik joeg op dieren om te overleven en was geliefd, ik maakte mijn statements naar anderen en was geliefd, ik raakte verslaafd en was geliefd. 

In al mijn levens, in al mijn dwalingen, verwarring en de dwaze zoektochten naar geluk, vond ik slechts het gevolg van mijn eigen oorzakelijkheid! Mijn gerichtheid bepaalde mijn werkelijkheid. En al die tijd was ik geliefd. Ik mocht gewoon zijn!

In het heden snap ik al een klein beetje hoe fijn het is om verantwoordelijk te zijn voor de eigen werkelijkheid, want dat betekent dat ik ook de macht heb deze werkelijkheid om te vormen naar steeds een beetje meer gelukkig zijn. 

En ik weet nu: ik was, ben en zal altijd geliefd zijn door de bron van ons bestaan. Deze bron die een ieder van ons bestaansrecht geeft, ongeacht het vermogen van jouw intellect of de vermeende reikwijdte van jouw bewustwording.

Ik wil mijn leraar en lerares, Louis en Inge, bedanken voor de afgelopen twee jaar waarin ze mij heel liefdevol mijn illusies ontnomen hebben en mij een mooiere waarheid hebben laten ervaren. Een waarmee ik liefdevol kan zijn wie ik ben, ongeacht wat ik ooit nog meen te moeten worden.

Louis en Inge .... Dankjulliewel!

Misschien zouden wij, in plaats van uit angst onszelf behoeftes niet meer toe te staan, eerst moeten leren dankbaar te zijn voor datgene wat de aarde ons aan vervulling van die behoeftes biedt. Mochten wij in bewustwording en vervulling af gaan zien van een bepaalde behoefte, dan kunnen we die liefdevol doorgeven aan hen die dit nog nodig menen te hebben. 

- Paul Gal

Ik, Paul Gal "Centrum Feng Huang", wenst u zielsgelukkige feestdagen.